Skala Glasgow powstała w 1974 roku z inicjatywy dwóch angielskich neurologów, którzy byli członkami Instytutu Neuronauki i Psychologii. Bryan Jennett i Graham Teasdal wydali pierwszą wersję publikacji na temat tej skali w magazynie "The Lancet". Artykuł nosił tytuł "Ocena śpiączki i upośledzonej świadomości".
Skala Glasgow, GCS (od ang. Glasgow Coma Scale) jest stosowana w medycynie do oceny poziomu przytomności pacjenta po urazie głowy lub do śledzenia zmian poziomu świadomości w trakcie leczenia. Oceniania się odpowiedź wzrokową, słowną i ruchową, według trzech parametrów: otwieranie oczu, kontakt słowny, reakcja ruchowa.
Otwieranie oczu punktuje się w skali 1-4 w następujący sposób:
Kontakt słowny ocenia się w skali 1-5, gdzie:
Reakcja ruchowa oceniana jest w skali 1-6, gdzie:
Oceny uzyskane z tych trzech reakcji są sumowane. Łączna suma punktów może wynieść od 3 do 15. Przy sumowaniu należy zaznaczyć, z jakich składowych powstał wynik - np. GCS 12: 3/4 + 4/5 + 5/6). Taki zapis pozwala ocenić przytomność pacjenta i jego zaburzenia przytomności. W skali Glasgow zaburzenia te dzieli się na:
Utrata nawet jednego punktu GCS w skali Glasgow stanowi wskazanie do wykonania tomografii komputerowej głowy.
W pewnych sytuacjach ocena bywa utrudniona, jak w przypadku intubacji, kiedy przytomny pacjent nie toleruje rurki intubacyjnej, a wynik GCS jest wskazaniem do intubacji. Lub kiedy występuje niedowład i porażenie, a pacjent się nie porusza.
Skala Glasgow może być stosowana u dzieci od 4. roku życia. Dla młodszych dzieci stosuje się pediatryczną skalę Glasgow. Składa się ona także z trzech elementów. Oceniana są odpowiedź wzrokowa, słowna i ruchowa.
W medycynie bardzo cenne jest, by jak najbardziej precyzyjnie posługiwać się terminami i pojęciami do określania różnych stanów. Dzięki skali Glasgow jest to łatwiejsze. Pracownicy służby zdrowia mogą dzięki jej wykorzystaniu niejednokrotnie uniknąć niejednoznaczności w stylu: "pacjent senny, nieprzytomny bądź w stanie śpiączki". Dzięki określeniu skali Glasgow możemy także dokładniej, precyzyjniej ocenić stan kliniczny i ewolucję zdrowia pacjenta. Skala jest prosta, nieskomplikowana i zrozumiała dla każdego.
To co przemawia na jej korzyść to także fakt, że można ją wykorzystywać wielokrotnie. Jest używana do innych - urazowych i nieurazowych patologii, ale nawet specjaliści z różnych dziedzin stosują ją w awaryjnych sytuacjach. Skala Glasglow jest bardzo przydatnym narzędziem we wczesnych etapach leczenia pacjentów, ponieważ zakłada skalę porównań odnoszącą się do innych osób przebywających w śpiączce.