Diastema to przerwa między zębami, górnymi jedynkami, która - w zależności od podejścia - może być źródłem kompleksów lub wręcz przeciwnie, dumy, że posiada się dodający wdzięku atut. Niezależnie od stosunku do diastemy, osoba która ją posiada zawsze powinna skonsultować się z ortodontą, aby wiedzieć, czy przerwa między zębami wymaga leczenia.
Leczenie diastemy nie zawsze jest konieczne. Jeśli jest mała, przerwa między zębami jest niczym więcej jak cechą uzębienia. Sytuacja zmienia się, kiedy jest większa niż dwa milimetry - wtedy nabywa cech wady zgryzu. Trzeba ją leczyć, ponieważ duża diastema to problem nie tylko estetyczny, ale również stomatologiczny. Pozostawiona może prowadzić do problemów z prawidłową wymową, rozwoju wad zgryzu i chorób przyzębia.
Diastema: przyczyny
Przyczyny powstawania przerwy między jedynkami mogą być różne. W zależności od podłoża problemu mówi się o diastemie:
- prawdziwej, która jest konsekwencją przerostu lub niskiego przyczepu wędzidełka wargi górnej (błony łączącej dziąsło z wargą),
- rzekomej, wywołanej przez: zbyt małe siekacze boczne (mikrodoncja), zęby nadliczbowe (hiperdoncja) lub zbyt małą liczbę zębów w jamie ustnej (hipodoncja),
- fizjologicznej, obserwowanej u dzieci pomiędzy siódmym a dziewiątym rokiem życia, czyli w okresie poprzedzającym wyrznięcie się zębów siecznych bocznych stałych.
Diastema u dzieci
Diastema u dzieci zazwyczaj jest niewielka (ma mniej niż dwa milimetry) i zwykle ustępuje samoistnie, gdy zostaje zakończone formowanie wzajemnych relacji szczęki do żuchwy. Ma więc najczęściej charakter fizjologiczny i nie wymaga interwencji stomatologicznej.
Przyczyny powstania diastemy u dzieci są różne. Problemem może być zbyt nisko przyczepione wędzidełko wargi górnej czy zawiązki zębów dodatkowych rozwijające się w wyrostku zębodołowym.
Diastema może występować zarówno w uzębieniu mlecznym, jak i stałym.
Diastema - leczenie
Leczenie diastemy zależy od kilku czynników, takich jak wiek pacjenta, przyczyny powstawania przerwy, wielkości i rodzaju diastemy, a i tego, jak względem siebie ustawione są siekacze.
W zależności od tego, jak względem siebie ustawione są jedynki, wyróżnia się diastemę:
- zbieżną - mówi się o niej, kiedy korony siekaczy nachylone są ku sobie, a korzenie rozsunięte,
- równoległą - zęby są ułożone równolegle,
- rozbieżną - pojawia się, gdy korzenie zębów się zbiegają, zaś korony odchylają od siebie.
W zależności od wady zgryzu ortodonci mają do wyboru różne metody leczenia. I tak diastemę prawdziwą zaczyna się od podcięcia wędzidełka, czyli wyeliminowania przyczyny patologii. Gdy przyczyną jest nadliczbowy ząb, usuwa się go. Z kolei przy brakach w uzębieniu niezbędne może się okazać wstawienie implantu lub uzupełnienie braków w inny możliwy sposób.
Diastema najczęściej wymaga założenia aparatu ortodontycznego - np. stałego w przypadku diastemy zbieżnej i ruchomego w przypadku diastemy rozbieżnej. To najskuteczniejszy sposób, by pozbyć się przerwy między zębami.
Leczenia ortodontycznego wymaga diastema, która jest uważana za wadę zgryzu - ma więcej niż dwa milimetry. Niewielka przerwa między zębami nie podlega terapii, ponieważ nie stanowi problemu stomatologicznego. Jednak z uwagi na to, że dla wielu osób diastema jest problemem estetycznym, można niwelować towarzyszące jej obecności uczucie dyskomfortu i ją zamaskować.
Aby pozbyć się niechcianej przerwy miedzy górnymi jedynkami wystarczy udać się do stomatologa, który usunie problem za pomocą specjalnego wypełnienia kompozytowego (zabieg jest prosty, a efekt jest odwracalny - uzyskuje się go podczas jednej wizyty u dentysty) lub licówek porcelanowych (wówczas na uprzednio zeszlifowane zęby nakleja się cienkie, porcelanowe płytki).
Metoda leczenia diastemy zawsze jest dopasowywana do konkretnego pacjenta. Leczenia nie prowadzi się jedynie w przypadku diastemy fizjologicznej, gdyż ta zamyka się samoistnie.
To także może cię zainteresować:
