Gronkowiec złocisty (łac. Staphylococcus aureus) to bakteria, która występuje w jamie nosowo-gardłowej oraz na skórze ludzi i zwierząt. Bakteria jest powszechna, dlatego większość dzieci (ale i wielu dorosłych) jest jej nosicielami - okresowo lub stale. Bycie nim nie jest groźne, nie daje żadnych objawów i nie wywołuje chorób.
Gronkowiec złocisty najczęściej osiada na:
Gronkowiec złocisty atakuje i wywołuje choroby, gdy szwankuje układ odpornościowy. To dlatego zakażenia dotykają niemowlęta i dzieci, ponieważ ich układ odpornościowy nie jest jeszcze dojrzały, a także osoby, które mają obniżony układ odpornościowy lub przewlekle chorują.
Choroby wywołane gronkowcem złocistym są szczególnie niebezpieczne dla kobiet w ciąży, ponieważ infekcje nim wywołane wiążą się z zagrożeniami zarówno dla matki, jak i płodu.
Gronkowiec złocisty jest bakterią inwazyjną i bardzo szybko się rozprzestrzenia. Można się nim zakazić w prosty sposób:
Dzieci najczęściej zakażają się gronkowcem przez:
Czy możemy jeść owoce bez mycia? Coś się stanie, jeśli zjemy je prosto z krzaka?
Kiedy gronkowiec dostanie się do organizmu, bakterie wywołują zakażenie, które może dawać objawy, takie jak:
W zależności od tego, gdzie zlokalizowane jest zakażenie, schorzenia wywoływane przez gronkowca mogą być różne. Najczęściej są to:
Zakażenia skórne u dzieci, które są wywołane gronkowcem złocistym, leczy się, dbając o czystość zainfekowanej powierzchni poprzez: zdezynfekowanie jej, zastosowanie maści z antybiotykiem, zakrycie opatrunkiem.
Dziecko nie powinno dotykać rany, by nie przenieść infekcji w inne miejsce. Infekcje narządowe oraz zakażenia błon śluzowych i surowiczych u dzieci, wywołane przez gronkowca, wymagają zastosowania antybiotykoterapii. Niestety, wyleczenie go często jest bardzo trudne, zwłaszcza że niektóre szczepy są oporne na antybiotyki.
Nie wolno leczyć gronkowca na własną rękę - przy zaobserwowaniu objawów konieczna jest wizyta u lekarza. Jeśli infekcja jest poważna, konieczna może być hospitalizacja.
Czasem, by zdiagnozować gronkowca złocistego należy wykonać: badanie krwi, badanie moczu, ewentualnie badanie tkanki skażonego obszaru. A jeżeli diagnoza się potwierdzi - kolejne badania, by dobrać sposób leczenia (antybiogram).