Jak rozpoznać, czy dziecko jest zestresowane? 4 oznaki, że potrzebuje pomocy

Stres dotyka nie tylko dorosłych, lecz także najmłodszych. Stresują się maluchy, stresują się także dzieci w wieku szkolnym. Stres jest nieodłączną częścią naszego życia. Warto jednak wiedzieć, jak pomóc dziecku i jak rozpoznać, czy dziecko jest zestresowane.

Stres, czyli co?

Stres to przede wszystkim bodziec lub jakaś sytuacja, która wywołuje napięcie i bardzo silne emocje. To także reakcja organizmu na wymagania psychiczne czy też fizyczne. Można mówić o stresie pozytywnym, takim który napędza nas do działania, sprawia, że jesteśmy w stanie dać z siebie więcej. Niestety jest także negatywnym zjawiskiem. W takiej sytuacji jest bardzo silny i może wywoływać napady lęku, niepokoju, zagrożenia. Ten drugi rodzaj stresu jest szczególnie pożądany w przypadku dzieci.

Zobacz wideo Joga. 5 ćwiczeń, które pomogą walczyć ze stresem

Jak rozpoznać, czy dziecko jest zestresowane?

Dziecko często nie umie nazwać emocji. Nie powie nam, że się stresuje. Warto więc zwrócić uwagę na pewne symptomy, które pomogą nam rozpoznać, czy dziecko jest zestresowane. Co powinno wzbudzić naszą czujność?

  1. Dziecko skarży się na bóle głowy lub brzucha. Niekiedy zdarzają się wymioty lub rozwodnienie. Nie jest to jednak związane z chorobą. Widzimy, że dziecko boi się czegoś nowego.
  2. Maluch jest osowiały, apatyczny.
  3. Dziecko nie może zasnąć, a ze snu wybudzają je koszmary. Czasem pojawiaj się dodatkowo zgrzytanie zębami przez sen.
  4. Najmłodszy członek rodziny szybko popada w skrajne emocje. Od śmiechu do płaczu dzieli go zaledwie kilka minut.

Przyczyny stresu u dzieci

Dzieci najczęściej stresują się, gdy znajdują się w nowej nieprzyjemnej sytuacji. Nie potrafią poradzić sobie ze śmiercią kogoś bliskiego, rozwodem rodziców czy pojawieniem się rodzeństwa. Niekiedy reaguje stresem na kontakty z rówieśnikami. Bywa, że nie radzi sobie z rywalizacją w szkole.

Stres u dzieci – jak pomóc?

Na początek warto ustalić przyczynę stresu u dziecka. Należy porozmawiać z podopiecznym, zapytać o samopoczucie. W dalszych krokach warto udać się do psychologa lub/i lekarza.

Na pewno należy upewniać dziecko w przekonaniu, że jesteśmy obok i nic złego mu nie grozi. Dużo rozmawiajmy i tłumaczmy zaistniałe sytuacje. Pokazujmy, jak skutecznie rozwiązywać problemy. Uczmy w tym racjonalnego podejścia do kłopotów.

Więcej o: