Jego historia sięga 1202 roku, kiedy to Leonard z Pizy, zwany Fibonaccim, przestawił ciąg jako rozwiązanie zadania o rozmnażaniu się królików w swoim dziele Liber abaci. Ciąg przyjął nazwę "ciągu Fibonacciego" dopiero w XIX wieku, za sprawą Édouarda Lucasa.
Z definicji ciąg Fibonacciego to taki ciąg liczbowy, w którym pierwszy wyraz jest równy 0, drugi 1, a każdy kolejny jest sumą dwóch poprzednich. Niektórzy jednak nie wliczają zera do elementów ciągu, jest to kwestia umowna.
Wzór ogólny ciągu można przedstawić rekurencyjnie. Jest to pierwszy ze znanych ciągów tego rodzaju. Przyjmijmy oznaczenie Fn dla n-tego wyrazu ciągu. Zapis formalny będzie wtedy wyglądał następująco:
Początkowe wartości tego ciągu wynoszą: 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, ... Każdy z wyrazów ciągu Fibonacciego nazywamy liczbą Fibonacciego.
Z ciągiem Fibonacciego jest związane pojęcie liczby złotego podziału. Biorąc każdy kolejny wyraz ciągu (za wyjątkiem pierwszych dwóch wyrazów: zera i jedynki) i dzieląc go przez jego poprzednik otrzymamy iloraz bliski liczbie 1,618. Jest to tak zwana liczba złotego podziału. Im dalszy wyraz ciągu, tym odchylenie od tej wartości jest mniejsze. Przy n dążącym do nieskończoności granica ciągu wynosi dokładnie: