"Kiedy tylko poznałam swojego męża, to od początku nadawaliśmy na tych samych falach. Mieliśmy podobne poglądy i często rozumieliśmy się bez słów. Potrafiliśmy żartować, a kiedy trzeba było porozmawiać na poważne tematy czy rozwiązać napotykany problem, to zawsze wypracowywaliśmy wspólny kompromis, taki, który jest dobry dla obydwu stron. Już w młodzieńczych czasach wiedziałam, że to zauroczenie przerodzi się w miłość i będziemy małżeństwem. Dziś, kiedy mam już prawie czterdzieści lat, dziękuję Bogu za tego człowieka, bo wiem, że bez niego często nie dałabym rady.
"Kiedy córki zaczęły chodzić do żłobka, przedszkola i szkoły, to ciężko było nam pogodzić pracę z wychowaniem dzieci"
Razem z mężem jesteśmy rodzicami trzech córek. Macierzyństwo dało mi mocno w kość. Najgorzej było z pierwszym dzieckiem, bo wszystko było nieznane. Później, z każdą kolejną pociechą, uczyliśmy się na błędach i wyciągaliśmy wnioski z porażek, które też zdarzały się na naszej drodze. Razem łatwiej było pokonać wszystkie przeciwności losu. Kiedy córki zaczęły chodzić do żłobka, przedszkola i szkoły, to ciężko było nam pogodzić pracę z wychowaniem dzieci. Każda z nich chodziła do innej instytucji, która, choć nie była jakoś bardzo oddalona od siebie, to i tak zawożenie i odbieranie dzieci, trwało wieki. Mąż często wyjeżdżał w delegacje i zostawiał mnie samą w domu, więc często byłam zdana sama na siebie.
Nigdy nie miałam o to pretensji, bo wiedziałam, że ciężko pracuje, a praca to jego pasja i spełnia się zawodowo. Jego komfort był ważniejszy od mojego. W końcu jednak sam zobaczył, że jestem przemęczona. To wtedy podjęliśmy decyzję, która odmieniła moje życie.
"Mąż ma dobrą pensję i spokojnie jest w stanie utrzymać mnie i dzieci. Wie, że też mam potrzeby"
Dziś mąż płaci mi za opiekę nad naszymi dziećmi, bo dużo zarabia. Żadna praca nie hańbi, a moja to wychowywanie dzieci. Mąż ma dobrą pensję i spokojnie jest w stanie utrzymać mnie i dzieci. Wie, że też mam potrzeby więc moje wynagrodzenie za prowadzenie domu i wychowanie dzieci jest bardzo naturalne. Cieszę się, że w tej kwestii się zgadzamy. Zresztą jak mówiłam, naprawdę mało nas dzieli. Ta decyzja sprawiła, że po prostu czuję, że żyję.
Mój plan dnia jest prosty, a zarazem bardzo zorganizowany. Codziennie wstaję po szóstej, robię śniadanie i odprowadzam córki do instytucji. Później idę na zakupy, a po powrocie robię obiad. Kiedy zbliża się godzina piętnasta, to idę po dzieci, a następnie odprowadzam je na zajęcia dodatkowe lub jemy wspólnie obiad. Na końcu odrabiamy lekcje i spędzamy wspólnie czas. Wiem, że gdybyśmy mieli psa, to też byłabym w stanie się nim zająć. Cieszę się, że to rozwiązanie dało mi więcej przestrzeni. Piszę ten list, bo może inne matki są w podobnej sytuacji i to nakłoni je do rozmowy z mężem i walkę o własną siebie. Powodzenia!"
Sandra.
***
Wasze historie są dla nas ważne. Czekamy na listy i komentarze. Piszcie do nas na adres: dziecko@agora.pl. Najciekawsze listy opublikujemy.
