Dziecko indygo to właściwie termin, który powstał w parapsychologii w latach 60. i 70. XX wieku. Związany jest z ruchem Nowej Ery (New Age), którzy wierzą, że te wyjątkowe dzieci roztaczają wokół sienie aurę w kolorze indygo, czyli niebiesko-fioletowym. Twórcą tej nazwy była Nancy Ann Tappe, a spopularyzowali go w latach 90. XX wieku: Lee Carroll i Jana Tobera w książce "The Indigo Children. The New Kids Have Arrived".
Więcej informacji znajdziesz na stronie głównej Gazeta.pl.
Dziecko indygo to dla wielu zagadkowe pojęcia. Co je wyróżnia?
Dziecko indygo odznacza się szeregiem wyjątkowych cech i umiejętności. Posiadają ponad przeciętny poziom inteligencji - również tej emocjonalnej, są niezwykle kreatywne, szczere i bezpośrednie. Mają również ogromne poczucie własnej wartości - uznają się za lepsze od innych i wcale się z tym nie kryją. Bardzo często mają problemy w szkole czy przedszkolu, gdzie panują sztywne reguły, nakazy i zakazy - a one nie potrafią i nie chcą się nim podporządkować.
Przez wielu specjalistów, którzy zajmują się rozwojem dzieci, ta teoria była mocno krytykowana. Przecież dla każdego z rodziców jego dziecko jest wyjątkowe i ponadprzeciętne, a nieumiejętność skupienia się w czasie pracy na lekcji - tylko to potwierdzała. Dlatego wielu ekspertów jest mocno przeciw nazywaniu dzieci indygo. Według nich może powodować to opóźnienie w diagnozie innych, istotnych chorób, np. w kierunku ADHD, autyzmu czy WWD (wysokowrażliwe dziecko, inaczej zwane WWO, czyli wysoko wrażliwa osobowość).
Dziecko indygo - jak je rozpoznać?
Chociaż teoria mówiąca o dzieciach indygo nie jest za bardzo popularna w Polsce, to na całym świecie zyskuje coraz więcej zwolenników. Jak sprawdzić, czy dziecko ma cechy, które są przypisywane dla tych indygo? Oto niektóre z nich:
- jest bardzo inteligentne, cechuje je także ponadprzeciętny poziom inteligencji emocjonalnej;
- jest bezpośrednie, nie zwraca uwagi na utarte konwenanse;
- jest kreatywne, wymyśla nie tylko ciekawe zabawy, ale także opowiada barwne historie (niekoniecznie prawdziwe);
- nie radzi sobie w szkole, która nie ceni sobie indywidualnych potrzeb jednostki;
- ma duże poczucie o własnej wartości i zaznacza to w każdy możliwy sposób;
- ma spory problem z wykonywaniem codziennych, zwykłych czynności (sprzątanie, gotowanie, odrabianie prac domowych) - uważa, że jest stworzone do wyższych celów, a te zwyczajne rzeczy nie są godne poświęcania im uwagi.
