Leniwe rodzicielstwo polega głównie na zapewnieniu dziecku możliwości rozwijania poczucia własnej sprawczości, co z kolei zwiększy jego pewność siebie, niezależność i odpowiedzialność. Rzecz w tym, by kiedy to tylko możliwe, robić krok w tył i stworzyć dziecku przestrzeń do radzenia sobie z różnymi sytuacjami. Rzecz w tym, by dziecko dowiedziało się, do czego jest zdolne. A jest zdolne do wielu rzeczy, ma ogromny potencjał, czasem wystarczy tylko go nie ograniczać.
Dzieci mogą odnieść ogromne korzyści z tego typu modelu wychowania. Kiedy rodzice wkraczają przedwcześnie, gdy zadanie wydaje się trudne, lub nawet nie pozwalają dziecku wejść w sytuację, która potencjalnie może być trudna, dzieci nie mają szansy dowiedzieć się, do czego są zdolne.
Kiedy dziecko wzrasta w poczuciu, że zanim zacznie podejmować wyzwanie, rodzic już mu w nim pomaga, może mieć poczucie, że nie umie zrobić wielu rzeczy. Z czasem może to wiązać się z silnym niepokojem, kiedy w bardziej dojrzałym życiu, dziecko staje do nowych wyzwań, a rodzica nie ma obok.
Równie dotkliwą konsekwencją nadmiernej troski i wyręczania dziecka może być brak nauki przez podstawowych umiejętności życiowych. Najczęściej jest to widoczne w wieku nastoletnim dzieci.
Leniwe rodzicielstwo jako rzeczywisty styl rodzicielski jest dość zamierzone. Będzie wyglądać inaczej w zależności od wieku dzieci, istnieje jednak przestrzeń, od której można zacząć:
1. Zrób krok w tył
2. Stwórz dziecku przestrzeń mówienia "Tak" i pozwól mu się nią cieszyć
Chodzi o miejsce, które zorganizujesz dla swojego dziecka w zależności od jego wieku, tak by było bezpieczne. Dziecko mogłoby w nim odkrywać swoje możliwości, poznawać swobodnie to, co nie jest dla niego zagrożeniem, a może stanowić wyzwanie. Warto zrobić krok w tył i pozwolić dziecku swobodnie być w takiej przestrzeni.
W zależności od wieku i potrzeb dziecka może ono potrzebować fizycznej obecności rodzica w takiej przestrzeni. To zupełnie ok, chodzi raczej o to, by nie rzucać się z pomocą za każdym razem, gdy dziecko staje przed wyzwaniem. Nawet jeśli jest nim poduszka, na którą nie może się wspiąć. Dajmy dziecku czas i przestrzeń, by fala frustracji przepłynęła i dziecko nauczyło się, jak osiągnąć to, czego chce.
3. Poczuj się komfortowo z naturalnymi konsekwencjami
Przyznanie dziecku odpowiedzialności oznacza zaakceptowanie faktu, że będą chwile, w których nie zrobi tego, co musi zrobić. Leniwe rodzicielstwo akceptuje to i mówi, że w granicach rozsądku dzieci powinny ponosić naturalne konsekwencje swoich decyzji.
4. Uwierz w możliwości swojego dziecka
5. Zaufaj naturalnym instynktom
Obejmując spójnie wszystkie założenia leniwego rodzicielstwa: To zmiana myślenia z "Powinienem się wtrącić i pomóc z tym mojemu dziecku" na "Wycofam się i zobaczę, czy moje dziecko poradzi sobie z tym samodzielnie. Może to potrwać dłużej, ale jeśli może to zrobić samo, to powinno".
Najpiękniejsze w tym sposobie towarzyszenia dziecku jest zaufanie w jego naturalne kompetencje.