Więcej na temat psychologii przeczytasz na Gazeta.pl.
Idealnie wyprasowane śpioszki, posprzątane mieszkanie, sukcesy w pracy i wzorowo zachowujące się dziecko. Kim są rodzice perfekcjoniści? To osoby, które stawiają wysoko poprzeczkę, zarówno sobie, jak i swoim pociechom. Jak tłumaczy prof. Segrin, kierownik Wydziału Komunikacji w Wyższej Szkole Nauk Społecznych i Behawioralnych w Arizonie "chcą widzieć, jak ich dzieci osiągają sukcesy, ponieważ dzięki temu wyglądają dobrze". Robią wszystko, żeby zazdrościło im otoczenie, a wewnątrz odczuwają pustkę. Poniżej przedstawiamy cechy matek perfekcjonistek, które mogą mieć tragiczne skutki dla dziecka.
Cechy matki perfekcjonistki
Nadrodzicielstwo to jedna z głównych cech rodzica-perfekcjonisty. Mamy wyręczają dzieci w czynnościach, które mogłyby zrobić samodzielnie, albo nieustannie je nadzorują, pozbawiając przy tym autonomii. Chcą mieć pełną kontrolę nad swoją pociechą. Mówią jej, co ma robić i jak. Skutki takiego zachowania mogą być tragiczne. Naukowcy z University of Arizona, podkreślają, że prowadzi ono do stresu psychicznego, narcyzmu, złego przystosowania, a także nadużywania alkoholu i narkotyków wśród młodych ludzi w wieku 18-25 lat.
Matki perfekcjonistki mierzą swoją wartość sukcesami swoich dzieci. Dokładnie wiedzą, co dzieje się w szkole ich dziecka i jaką ma pracę domową. Kontrolują jego oceny i pojawiają się w placówce, żeby porozmawiać z nauczycielami. Oznacza to, że na barkach młodego człowieka spoczywa ogromna presja. Jak twierdzi prof. Segrin rodzice, którzy dorastali w "erze poczucia własnej wartości", czyli latach 70. i 80. są najbardziej narażeni na perfekcjonizm. Wówczas twierdzono, że jeśli dziecko źle się zachowuje, prawdopodobnie ma niską samoocenę. Rodzice zasypywali je więc pochwałami.
Przewiń do przodu 35-40 lat, a ci ludzie są teraz dorosłymi, którzy mają dzieci, które wkraczają w dorosłość. Wychowali się w kulturze „jesteś wyjątkowy, jesteś wspaniały, jesteś doskonały. Jeśli naprawdę jestem wyjątkowy, jeśli naprawdę jestem świetny, to lepiej, żeby moje dzieci też były wyjątkowe i świetne, albo oznacza to, że nie jestem dobrym rodzicem
- tłumaczy prof. Segrin.
