DDA (czyli Dorosłe Dzieci Alkoholików) to osoby, które wychowywały się w domach, w których co najmniej jeden z rodziców był uzależniony od alkoholu. Dorastanie w takiej rodzinie, oznacza przebywanie w stresującym środowisku, w którym powstają rany. Często osoby pokrzywdzone starają się je ukryć, jednak wychodzą one na światło dzienne w inny sposób. Przejawiają się w cechach, z którymi DDA trudno jest funkcjonować.
DDA unika bliskości i wyrażania uczuć. Dorosłe dzieci alkoholików często tłumią swoje uczucia. Ze strachu przed emocjami, ukrywają je i wydają się być obojętni. To wynika z lęku, głównie przed gniewem i smutkiem czy rozczarowaniem. Czują, że mogłyby nie udźwignąć wielu emocji. DDA mają również problem z odczuwaniem pozytywnych emocji takich jak miłość, szczęście czy nadzieja.
DDA ma mentalność ofiary. Dorosłe dzieci alkoholików wiążą się często z osobami, które stosują wobec nich przemoc psychiczną i/lub fizyczną. Wybierają na partnerów kogoś dominującego czy o narcystycznej osobowości. W taki sposób często DDA odtwarza scenariusz znany z dzieciństwa - pełen cierpienia i żalu. Zdarza się, że spotkanie partnera z przyjaciółmi czy samotny wyjazd odbierają jako osłabienie uczuć czy odrzucenie. Przy okazji czują się przez to winne. Uważają, że partner ich opuszcza, bo są nieatrakcyjni, niewarci miłości.
DDA boi się konfliktów. Osoby, które dorastały w domu, w którym któryś z rodziców borykał się z chorobą alkoholową, zostały skrzywdzone. Poczucie lęku pozostaje w nich na zawsze, dlatego DDA często unika starcia z osobami, które sprawują nad nimi władzę, np. szefów. Wielu DDA nie potrafi stawiać granic i być asertywnym, dlatego unika konfliktów. Woli się podporządkować. Niektórzy z kolei, stosują różne formy biernej agresji, co daje im złudzenie tego, że radzą sobie w relacjach.
DDA miewa problemy w relacjach seksualnych. Dorosłe dzieci alkoholików są narażone na występowanie różnych zaburzeń seksualnych. Zdarza się, że mają np. blokadę przed intymnością. To wynika z tego, że nie doświadczyły poczucia bezpieczeństwa ze strony rodziców i nie poznały stabilnych wzorców kobiecości i męskości. Otwieranie się przed drugą osobą na intymność wiąże się w oczach DDA z utratą kontroli. DDa mają ograniczone zaufanie w stosunku do ludzi i zwykle nie ulegają spontanicznie uczuciom i instynktom.
DDA ma niskie poczucie własnej wartości. Brak miłości u DDA, odrzucanie ich uczuć oraz poniżanie, również przy innych ludziach, wpłynęło na zniekształcenie sposobu postrzegania siebie i świata Jeśli człowiek w dzieciństwie nie otrzymał od rodziców wsparcia i akceptacji, często żyje nadzieją, że coś lub ktoś im wypełni tę pustkę. DDA nie mają same w sobie przekonania, że są dobre, niezależnie od tego, jak dobrze radzą sobie w różnych dziedzinach życia, czują się niepewni siebie.
DDA ma potrzebę doświadczania dramatów. DDA w dzieciństwie doświadczało chaosu, niepewności. To znany (a więc bezpieczny) mu schemat, dlatego często w swoim życiu nieświadomie dąży do tego samego. Dorosłe dzieci alkoholików są nauczone żyć w poczuciu zagrożenia, dlatego w takim środowisku, paradoksalnie, czują się naturalniej i bezpiecznie.
Nie każde dziecko alkoholika potrzebuje w przyszłości wsparcia ze strony psychologa. Jednak osoby, które charakteryzują wyżej opisane cechy, utrudniające im osiągniecie szczęścia powinny skorzystać z terapii DDA. Obecnie jest wiele jej rodzajów. Osoba zdecydowana na podjęcie leczenia może wybrać m.in.: psychoanalizę, modyfikację zachowań, bioenergoterapię, terapię słowem, psychodramę, warsztaty, leczenie stacjonarne, terapię indywidualną lub grupową. Najbardziej popularną metodą jest jednak terapia grupowa i indywidualna.
Źródło: Uroda Życia