Bąblowica - co to za choroba? Objawy i leczenie

Bąblowica jest chorobą pasożytniczą, która przenosi się ze zwierząt na ludzi. Wywoływana jest przez larwalne postacie tasiemców z rodzaju Echinococcus. Te, rozwijając się, tworzą pęcherze - stąd nazwa choroby. Narządem najczęściej zajmowanym przez bąblowca jest wątroba. Jakie są drogi zakażenia bąblowicą oraz objawy choroby? Na czym polega diagnostyka i leczenie?

Bąblowica jest rzadką u ludzi odzwierzęca chorobą pasożytniczą wywoływaną przez larwy tasiemców bąblowcowych z rodzaju Echinococcus. Najczęściej źródłem zakażenia są dwa gatunki tasiemców: Echinococcus granulosus, wywołujące bąblowicę jednojamową (jednokomorową) oraz Echinococcus multilocularis, wywołujące bąblowicę wielojamową (wielokomorową). Bąblowica to jedna z najniebezpieczniejszych chorób, jakimi człowiek może zarazić się od zwierząt.

Zarażenia tasiemcem bąblowcowym najczęstsze są w Meksyku, państwach basenu Morza Śródziemnego, na Bliskim i Środkowym Wschodzie, w północno-wschodnich Chinach, w krajach Ameryki Południowej, Afryce, Australii i Nowej Zelandii. W Polsce bąblowica jest chorobą rzadką. Rocznie odnotowuje się około 40 zachorowań, głównie u osób dorosłych.

Zobacz także: Owsica u dziecka - jak rozpoznać i leczyć? 

Zobacz wideo

Bąblowica - rozwój choroby

Jaja tasiemca uwalnianie są z kałem zakażonych psów i lisów. Człowiek jest żywicielem pośrednim. Czy bąblowica jest zakaźna? Nie można się nią zarazić od człowieka, ponieważ to zoonoza, czyli choroba odzwierzęca, przenoszona ze zwierząt na ludzi. Można się nią jednak zarazić przypadkowo:

  • jedząc nieumyte jagody i owoce leśne (maliny czy jeżyny), do których są przyczepione jaja bąblowca,
  • pijąc wodę zanieczyszczoną odchodami zakażonych zwierząt,
  • dotykając sierści, pyska czy języka zarażonego psa lub lisa. Wyniki ostatnich badań dowodzą, że 1 na 3 lisy jest zakażony pasożytami. Rezerwuarem tasiemców bąblowcowych może być pies, który nie jest na bieżąco poddawany profilaktyce przeciwpasożytniczej.

Możliwa jest bąblowica u dzieci, nie tylko u dorosłych, ponieważ maluchy podczas zabawy często wkładają do buzi brudne ręce.

Z połkniętych jaj tasiemca w jelicie człowieka wykluwają się pasożyty. Przechodzą przez błonę śluzową jelita i dostają się do wątroby. Cysty najczęściej umiejscawiają się właśnie w niej, choć część dostaje się do krwioobiegu i z prądem krwi przemieszcza się do różnych układów i narządów. Larwy mogą występować w płucach, nerkach, śledzionie, ośrodkowym układzie nerwowym, kościach, oku.

Bąblowica - objawy

Choroba rozwija się powoli, a objawy ze strony zajętych przez tasiemce narządów mogą wystąpić nawet po 15 latach. Okazuje się bowiem, że larwy mogą przebywać w organizmie człowieka bardzo długo po spożyciu jaj pasożyta.

Przebieg choroby zależy od liczby torbieli, ich wielkości oraz umiejscowienia. Jeśli torbiele rosną powoli, osoba zakażona przez lata może nie odczuwać żadnych dolegliwości. Gdy zmiany rosną szybko, mogą pojawić się różne niepokojące sygnały.

Objawy bąblowicy są głównie związane z powiększaniem się cyst, uciskiem na otaczające tkanki i narządy. Dolegliwości i dokuczliwe sygnały mogą być różne, ponieważ zależą od tego, w jakim narządzie umiejscowią się larwy bąblowca. W zależności od lokalizacji mogą zostać uszkodzone różne narządy wewnętrzne. I tak jeśli jest to:

  • wątroba - objawy bąblowicy mogą przypominać choroby wątroby. Pojawia się ból w prawym podżebrzu, żółtaczka.
  • płuca - pojawia się krwioplucie, kaszel, duszność, bóle w klatce piersiowej, świąd skóry,
  • mózg - dokuczają bóle głowy, zaburzenia psychiczne wynikające z uszkodzenia mózgu,
  • nerki - nęka nawracający ból, krwiomocz, zaburzenie czynności nerek.

Bąblowica - diagnostyka i leczenie

Bąblowicę trudno wykryć, a jest bardzo niebezpieczna. Diagnostyka choroby obejmuje badania obrazowe, takie jak ultrasonografia (USG) i tomografia komputerowa (TK) oraz badania serologiczne. Bąblowica często przebiega bezobjawowo i wykrywa się ją przypadkiem.

Znane są różne metody leczenia, a ich dobór jest uwarunkowany lokalizacją zmiany oraz stanem klinicznym chorego. Opisano szereg powikłań wynikających zarówno z obecności torbieli, jak i jej leczenia. Wybór terapii torbieli bąblowcowych zależy od ich liczby, wielkości i lokalizacji. Dr n. med. Ewa Duszczyk z Polskiego Towarzystwa Wakcynologii wyjaśnia, że torbiele duże bądź szybko rosnące, grożące pęknięciem, położone pod torebką wątroby lub uciskające na duże naczynie krwionośne czy drogi żółciowe, są kwalifikowane do leczenia operacyjnego. Zabieg chirurgiczny polega na całkowitym usunięciu torbieli. Torbiele małe, mnogie leczy się zachowawczo.

Więcej o:
Copyright © Agora SA