Rzeczy, których miałyśmy nigdy nie mówić dzieciom (ale powiedziałyśmy!)

Artykuł trochę w tonie "dzieci mogą robić wszystko a rodzice zawsze muszą być idealni".. Trochę to oderwane od rzeczywistości.. A to wszechobecne kreowanie u rodziców wiecznego poczucia winy i stawianie złych przykładów z czasów kiedy inaczej wychowywało się dzieci zakrawa już na absurd. Rodzic nie ma prawa się zdenerwować, podnieść głosu, być zmęczony i mieć wszystkiego dość. Musi za to być od rana do wieczora cierpliwy, uśmiechnięty, pomocny, kreatywny w wymyślaniu potraw i super rozwojowych zabaw, mieć doskonały kontakt z pociechą i być jego przyjacielem jednocześnie posiadając autorytet.. Piękna bajka, zwłaszcza, że duża większość rodziców zasuwa przez cały dzień w korporacjach żeby zarobić na spłatę kredytu..

To pierdółki. Rzeczy, których NAPRAWDĘ nie należy mówić swoim dzieciom, to:

-Człowiek wcale nie jest kowalem swojego losu. Wszystko zależy od szczęścia. Możesz być utalentowany i ciężko pracować, a i tak najprawdopodobniej nie uda ci się odnieść sukcesu. Większości się nie udaje.
-Ja nie jestem nikim wielkim, więc ty pewno też nie będziesz (nie mam jak ci tego ułatwić, status się dziedziczy).
-W dorosłym życiu nikogo nie będzie obchodzić jakie miałeś oceny w szkole. To bez znaczenia.
-Wcale nie miałem samych piątek. Nikt nie miał. Nawet babcia.
-Wykształcenie nie gwarantuje ci dobrej pracy. Nic ci nie gwarantuje niczego!
-W życiu nic nie jest pewne (oprócz śmierci i podatków), a już miłość najmniej. Chyba, że miłość rodziców ale też nie wszystkich, więc ciesz się, że dobrze trafiłeś.
-Tylko mniej więcej 1 na 1000 obcych faktycznie będzie pedofilem.
-To bzdura, że od papierosów się nie rośnie. Palę od 10 roku życia i mam 2 metry.
-Bicie silniejszych nie ma sensu. Przecież tylko ze słabszymi masz szansę wygrać.
-Ludzie to ch...e. Jeśli będziesz miał jednego przyjaciela w życiu, to będziesz szczęściarzem.
-Najwięcej zarabia ku... i złodziej.
-Praca niszczy!
-Bycie szefem wcale nie jest fajne. Niszczy jeszcze bardziej, niż "zwykła" praca.
-Nie ma na co czekać z dziećmi (to już do dorosłych pociech). Kariery i tak nie zrobisz, a ja chcę dożyć wnuków!
-Wyskrobałam pięciu twoich młodszych braci, bo ojciec nie chciał więcej dzieci.
-Jak wygrasz w totka, to prawdopodobnie się wykoleisz.
-Twoja matka/ojciec to kretyn/-ka. Błędem było, że mamy wspólne dziecko.
-Umrę. Ale spoko- zaczniesz o tym marzyć na długo zanim to nastąpi (taki optymistyczny akcencik na koniec)

Nawet jak powiesz to wszystko, to wcale nie gwarantuje, że będziesz miał wykolejone dziecko. Bo w życiu nie ma nic pewnego! :-)

Wszystkiego najlepszego wszystkim :-)

czyli co? Jako rodzic nie mam zadnego prawa narzucac dziecku swojej woli? Byc na nie zly? Kazac mu zrobic cos, na co nie ma ochoty? Na pewno dzieki temu wyrosnie na wspanialego czlowieka i obywatela, szanujacego wszystkich ludzi. A inaczej co? Specsluzby od spraw szczescia dzieci aresztuja mnie? Ogranicza prawa rodzicielskie?

Ta polityczna poprawnosc musi przebijac co chwile swoje kolejne granice

Artykuł i przytoczone przykłady są do bani. Naprawdę duzo rozmawiam z córką i w ogromnej ilości spraw uwzględniam jej zdanie, sama wybiera kupowane ubranka i buty ( o ile nie zrobi sobie tym krzywdy), sama dywan do pokoju wybrała ( ma 5 lat), decyduje o tym, czy pójdzie na rower czy rolki, ulegam prosbom o słodycze ( ale w bardzo rozsądnych granicach) itp itd. Ale gdy mówię, że ma coś zrobić albo czegos nie robić i powtórzona parę razy prośba nie działa, to używam argumentu pt. "bo ja tak chcę". I wiem, że robię słusznie. Gdy jest 21.30, a córka upiera się, że nie idzie się jeszcze myc, to JA WIEM, ŻE TO JA MAM RACJĘ, A NIE ONA. Tak samo egzekwuję sprzątanie porozwalanych zabawek, bo własnie NIE JESTEM SŁUŻĄCĄ. Ale jeżeli ktoś ma czas, żeby przez 2 godziny tłumaczyć potomkowi, dlaczego powinien iśc myć zęby- to zazdroszcze mozliwości i cierpliwości.
Są sprawy, o których ja decyduję i robię to dla dobra dziecka i swojego. Bo ja wiem lepiej. I jeżeli wyczerpuje się asortyment spokojnych i sensownych argumentów, to trzeba uzyć równie sensownego, ale nieco siłowego. I niewazne, że dziecko go nie lubi. W życiu nie lubi sie wielu spraw, ale konfrontacja z nimi nie jest żadna tragedią.

No pięknie. Dzieciak matce pyskuje i ją bije a ona potem się czuje winna, że mu powiedziała, że w jego wieku była grzeczniejsza i nie biła swojej matki. Pewnie to mówiła, nakładając puder na siniak na twarzy...

Bardziej niż tej matki żal mi przyszłej żony tego dzieciaka...

Z tych 7 zdań co najmniej 4 zdarzyło się wygłosić, bo to raz... alem sobie nigdy nie obiecywał, że nie padną. Używa ich również moja żona i także sobie nie obiecywała.
"Bo ja tak mówię"? Oczywiście. Mnóstwo zarządzeń porządkowych w ostatecznym rozrachunku do tej odpowiedzi szlusuje. Można ewentualnie podać krótkie uzasadnienie, ale nie jako punkt wyjścia do dyskusji.
"Weź się w garść"? Jak najbardziej. Kiedy przytulić, to przytulić, kiedy w drodze wziąć na ręce, to wziąć na ręce, ale umiejętność wzięcia się w garść jest potrzebna. "Żołnierzowi głowę urwało i nie płakał".
"Nie jestem twoim słuźącym"? Jak najbardziej. Żywię i bronię, i robię wokół córy wszystko to, czego ona sama zrobić nie jest w stanie... i chwatit. Sprzątnąć po sobie potrafi i nie ma powodu, dla którego ja bym ją miał wyręczać.
"Nie obchodzi mnie, co robią inne dzieci"? Toż to szczera prawda. Innym dzieciom ich rodzice pozwalają, a ty masz sluchać mnie. Tak samo kiedy ci na coś pozwalam, nie obchodzi mnie, że Zosi jej rodzice NIE pozwalają.

Dla mnie ten artykul jest bez sensu, daje dzieciom cala mase mozliwosci ponizania wlasnych rodzicow, ktorzy nawet nie powinni sie bronic, bo to przeciez nasze dziecko. Dawno takich nonsensow nie czytalem. NIe ma idealnych dzieci ani rodzicow. Dziecko powinno znac swoje miejsce a rodzic powinien wiedziec, gdy sie konczy jego cierpliowsc czy brak argumentow, ale jak to w zyciu byla przewaznie tak nie jest. "Tworzenie" takich artykow tylko oglupia "nowych rodzicow" nic wiecej.

Polecam przeczytać książki typu "Jak mówić żeby dziecko nas słuchało..." - przecież niektóre z tych zdań są jak najbardziej potrzebne ('jestem rodzicem i dlatego masz mnie posłuchać', 'w tym domu są takie zasady', 'nie jesteś Martą / Piotrkiem, my mamy inne podejście')

Artykuł pisała osoba, która dzieci nie ma ?
Wiele z tych stwierdzeń jest wręcz potrzebna. To, że są nieprzyjemne dla dziecka jest jak najbardziej wskazane. Zresztą po to je się stosuje. Dziecko ma wiedzieć, kto rządzi w domu, jakie ma prawa i jakie obowiązki. To, że często jemu nie pasują i rodzice nie ulegają pod wpływem argumentów "a moje koleżanki/koledzy tak mogą, bo im rodzice pomagają" nie oznacza, że rodzic robi coś złego.

Dorosłe życie jest pełne nakazów, zakazów, wszelkiego rodzaju stresowych sytuacji. Wymuszanie podporządkowania i stosowania się do określonych norm to codzienność każdej pracy.

Wytłumaczcie mi jak "bezstresowo" wychowywane dzieci nie nauczone tego, że muszą się słuchać i dostosowywać do czegoś "bo ktoś tak powiedział" poradzą sobie w dorosłym życiu ?