Pierwszy

Pierwszy raz, odkąd są na świecie, zostawimy je w innym miejscu niż dom. I po raz pierwszy my, rodzice, będziemy w domu razem, a dzieci w nim nie będzie. Czy mi zależy na tym, żeby się udało? Nie bardzo. Choć wiem, że dobrze by było, gdybyśmy się nauczyli, że dzieci mogą spędzać noc niekoniecznie w naszym towarzystwie. Że to jest ważne dla nich i dla naszego związku. Mojego i Agnieszki. Warto się przewietrzyć, od siebie odpocząć.

No więc pakujemy się. Ogromna torba, a do tego kilka mniejszych. Z ubraniami, poduszkami, kocykami, ręcznikami, szczoteczkami, misiami, samochodami, dinozaurami, lalkami, książkami, blokami, kredkami. Do tego lekarstwa. Tak na wszelki wypadek. I nocnik Frania. Zupełnie jakby jechali na dwa tygodnie. I to za granicę. A to kilka przecznic.

Wyruszamy i wtedy Franio, że boi się tej nocy.

- Zaczyna się - myślę. I już mam go pocieszać, lecz Aga jest mądrzejsza i po prostu pyta:

- Czego się boisz, Franiu?

- Tego, że tak ciemno i do tego wieje.

Jesteśmy już u babci. Coś tam jemy, pijemy, dzieci się bawią, no to...

- Strasznie boli mnie brzuch - mówi wtedy Tosia.

Czyli nie obędzie się bez dramatu - myślę i mówię, że może poszłaby do toalety. Ale ona nie chce. Za to kładzie się na kanapie. Zbolała. I przykrywa kocem.

- Nie możemy wyjść, skoro Tośkę boli - włącza się wtedy Aga. - Dopiero co była chora, więc to może być coś poważnego.

- A mnie się wydaje, że to dlatego, że wychodzimy - mówię. I perswaduję, że jak chcemy wyjść, to chodźmy, bo będzie coraz trudniej.

- Czasem jesteś bezduszny, zupełnie jak automat - mówi wtedy Aga i przytula Tosię.

Jak będziesz ją tulić, to będzie jeszcze trudniej - myślę, ale nie mówię. I idę zapalić.

Wracam, a Tośkę już nie boli. Bo poszła do toalety i jak ręką odjął.

- Jakby co, to zadzwonię. Wy nie dzwońcie - rzuca na odchodnym babcia. I zamyka drzwi. Na wielką i ciężką jak imadło zasuwę.

No i co tu teraz robić? Normalnie to wiadomo, włącza się program pod hasłem: kiedy nie ma w domu dzieci, to jesteśmy... Ale ja nie piję, nie zażywam narkotyków. Najchętniej pojechałbym do domu i tak sobie w tym domu bez dzieci posiedział. No, ale przecież nie o to chodzi. Jedziemy na kawę. A potem do znajomych. I znów do knajpy. Do klubu.

W domu jesteśmy koło drugiej w nocy i wtedy mnie dopada. Patrzę na puste łóżeczka i czuję wielki brak. Widzę Frania w tej piżamce w paski i Tosię w tej różowej. Jak się wiercą. Nie mogą zasnąć. Sam się wiercę i nie mogę zasnąć. A potem budzę się wielokrotnie. Czyli to nie jest tak, że ja źle sypiam, bo oni źle sypiają i muszę do nich wstawać. Tylko po prostu sypiam źle.

O ósmej rano wiem, że już nie uda mi się zasnąć. Ale nie wstaję. Jeszcze wczoraj wyobrażałem sobie, jak to będzie pięknie. Obudzimy się rano, przytuleni, wyspani i nie trzeba będzie wstawać, więc poleżymy, poczytamy, a potem kawa, bułeczki... Czy dzieci się wyspały? O której wstały? Biorę gazetę, zagłuszam myśli. Co zjadły na śniadanie? Tęsknią? W końcu się poddajemy.

- Nie mów dzieciom, że dzwonię. Ale jak wam jest?

- W porządku - a w tle słyszę głos dzieciaków, taki kochany.

- To my będziemy o dwunastej.

- Nie musicie.

- Ale chcemy.