Kangurowanie (KMC - Kangaroo Mother Care) jest sposobem opieki nad noworodkiem, który zapewnia bezpośredni kontakt ciała malucha z ciałem mamy (choć może być również taty). Tak zwany kontakt "skóra do skóry" jest bardzo ważny. To najlepszy i najbardziej naturalny sposób opieki nad maluchem.
Zalecenia mówią, iż kangurowanie powinno trwać nieprzerwanie od pierwszej minuty życia dziecka do zakończenia pierwszego karmienia. Pierwszy kontakt "skóra do skóry" powinien trwać co najmniej dwadzieścia minut. W późniejszym okresie (okres połogu, choć specjaliści zalecają kangurowanie dziecka przez kolejne trzy miesiące) maluszka można kangurować według potrzeb. Dzieci zdrowe, urodzone w terminie, powinny być kangurowane co najmniej godzinę dziennie, przynajmniej do ukończenia trzeciego miesiąca życia. Co interesujące (zwłaszcza po wyjściu ze szpitala) może to robić nie tylko mama, ale także tata czy inna bliska mu osoba.
Noworodek w samej pieluszce tuż po porodzie zostaje położony w pozycji pionowej/półpionowej na klatce piersiowej matki, w pozycji "brzuch do brzucha", "skóra do skóry". Kończyny maluszka muszą być zgięte do pozycji "żabki", a twarz zwrócona w stronę mamy, ułożona na wysokości jej serca. Warto mieć na uwadze, że pierwsze godziny po porodzie są kluczowe dla dalszego rozwoju noworodka.
Bardzo ważne jest takie ułożenie dziecka, by zabezpieczyć drożność jego dróg oddechowych. Plecy i boki noworodka powinny być zasłonięte kocykiem lub pieluszką, które utrzymają ciepło. Kontakt zostaje wzmocniony, jeżeli maluch będzie podtrzymywany przez mamę i delikatnie masowany po plecach.
Za ojców metody kangurowania uznaje się neonatologów (Edgar Rey i Hector Martinez), którzy w 1979 roku w szpitalu w Bogocie (Kolumbia) z powodu braku personelu i odpowiedniego sprzętu, zalecili mamom wcześniaków i dzieci o niskiej masie urodzeniowej, by przebywały z nimi właśnie w kontakcie "skóra do skóry". To miało chronić je przed utratą ciepła, ale i zapewnić możliwość stałego karmienia piersią - dało im szanse na przeżycie. Metoda ta sprawdzała się także w przypadku dzieci, u których wystąpiły komplikacje w życiu płodowym oraz podczas narodzin.
W efekcie owych działań odnotowano spadek śmiertelności o połowę. Bliskość mamy pozytywnie wpływała na parametry życiowe dzieci, co przyspieszało powrót do zdrowia. Początkowo kangurowanie funkcjonowało jako metoda stosowana głównie u dzieci przedwcześnie urodzonych, potem rozszerzono ją na wszystkie niemowlęta. Z czasem kangurowanie upowszechniono na całym świecie, a obecne standardy zostały opracowane w 2003 roku przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).
Kangurowanie, polegające na zapewnieniu noworodkowi kontaktu z mamą "skóra do skóry", niesie ogrom korzyści. Między innymi:
Nie każdy noworodek może być kangurowany. Przeciwwskazaniem do tej formy opieki nad maluszkiem jest niestabilna sytuacja kliniczna, czyli na przykład częste bezdechy bądź posocznica, a także okres pooperacyjny. Nie mogą być również kangurowane noworodki, które są narażone na silny ból na przykład podczas przenoszenia.