Jako rodzic chcesz zrobić wszystko, co w twojej mocy, aby dbać o swoje dziecko i zapewnić mu bezpieczeństwo i zdrowie. Szczepienia to dobry sposób na osiągnięcie tego celu.

Najwięcej szczepień jest w ciągu pierwszych 24 miesięcy życia malucha. Większość z nich podaje się w kilku dawkach. Zgodnie z polskim Programem Szczepień Ochronnych, dzielimy je na obowiązkowe i zalecane. Po urodzeniu, przed wypisaniem z oddziału noworodkowego twoje dziecko będzie miało dwa obowiązkowe szczepienia.

Będzie to szczepienie przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B (w skrócie WZW B), która to infekcja może prowadzić do marskości, niewydolności i raka wątroby. Do zakażenia wirusem HBV dochodzi głównie na drodze bezpośredniego kontaktu tkanki o przerwanej ciągłości z nawet niewielką ilością krwi zakażonej wirusem. Objawy choroby mogą mieć zróżnicowany przebieg.

Kolejnym obowiązkowym szczepieniem, przed wyjściem ze szpitala jest szczepienie przeciwko gruźlicy. Jest to choroba bakteryjna wywoływana przez prątki tej bakterii. O ile u dorosłych gruźlica wywołuje miejscowe zakażenie i atakuje płuca, o tyle u najmłodszych prątki przedostają się do krwi i mogą spowodować rozsianie choroby po całym organizmie, a nawet wywołać gruźlicze zapalenie opon mózgowych.

Między drugim i czwartym miesiącem życia dziecko otrzymuje podstawowe szczepienia - przeciwko błonicy, tężcowi, krztuścowi, polio, HiB (Haemophilus influenzae typu B) oraz wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Można podać je osobno w postaci czterech różnych preparatów (taka realizacja kalendarza jest bezpłatna) lub skorzystać ze szczepionek wysoko skojarzonych (6w1 lub 5w1), które mogą uchronić przed kilkoma chorobami za pomocą jednego zastrzyku (są one odpłatne). W tym przedziale czasowym twoje dziecko zostanie zaszczepione jeszcze na pneumokoki. Bakterie te rozprzestrzeniają się drogą kropelkową i mogą wywoływać groźne choroby od zapaleń zatok przynosowych, zapalenia ucha środkowego, przez zapalenie płuc, po zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i sepsę.

Między piątym a szóstym miesiącem życia (po około 2 miesiącach od szczepienia poprzedniego) maluch musi otrzymać kolejną dawkę szczepionki przeciwko błonicy, tężcowi, krztuścowi, polio, i Hib, oraz wirusowemu zapalenie wątroby typu B (w siódmym miesiącu życia - jeśli kalendarz jest realizowany bezpłatnie lub za pomocą szczepionki 5w1).
Następnie, między 13. a 15. miesiącem życia podaje się dawkę uzupełniającą szczepienia przeciw pneumokokom oraz pierwszą dawkę przeciw odrze, śwince i różyczce. Na końcu 2. roku życia (16-18 miesiąc) dziecko otrzymuje kolejne dawki szczepień przeciw polio, błonicy, tężcowi i krztuścowi oraz ostatnią dawkę przeciw Hib.

Od drugiego miesiąca życia polecane są dodatkowe szczepienia, m.in. przeciwko rotawirusom i meningokokom (przy czym pierwsze z nich można rozpocząć nie później niż w 12. tygodniu życia). Rotawirusy są najczęstszą przyczyną zachorowań na ostre zapalenie żołądka i jelit. Niemal każde dziecko do 5. roku życia co najmniej raz przejdzie to zakażenie, a niektóre będą z tego powodu hospitalizowane. Rotawirusy przenoszone są drogą pokarmową i wydalane wraz z kałem. Zakazić można się poprzez bezpośredni kontakt z zakażoną osobą lub z zainfekowanymi przez nią przedmiotami, tj. np. zabawki. Meningokoki to bakterie, które wywołują inwazyjną chorobę meningokokową - groźną chorobę przebiegającą najczęściej jako sepsa i zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Pierwsze objawy zazwyczaj przypominają objawy grypy. Występuje gorączka, nudności, brak apetytu, ból brzucha, biegunka. Choroba przebiega błyskawicznie (w ciągu zaledwie 24 godzin) i najczęściej dotyka dzieci do 1. roku życia.

Szczepienia są ważną formą profilaktyki pierwotnej. Oznacza to, że mogą chronić ludzi przed zachorowaniem i pozwalają nam kontrolować choroby, które kiedyś zagrażały życiu wielu ludzi, takie jak:

- odra,
- paraliż dziecięcy,
- tężec,
- krztusiec.

Pozwalają również wyszkolić nasz układ odpornościowy w walce z infekcjami poprzez wprowadzenie inaktywowanej formy zarazka (bakterii lub wirusa) do organizmu. Ponieważ drobnoustrój jest nieaktywny, nie może wywołać choroby. Jednak pobudza układ odpornościowy do wytwarzania mechanizmów obronnych, zwanych przeciwciałami. W efekcie, jeśli twoje dziecko kiedykolwiek złapie danego wirusa lub bakterię, układ odpornościowy organizmu będzie już wiedział, jak walczyć z tym zarazkiem.

Zobacz także:

Ciąża. O czym nie należy zapomnieć, przygotowując się do roli mamy?

Co zabrać ze sobą do szpitala na poród? Lista niezbędnych rzeczy

Dlaczego szczepienia są takie ważne?