Mit o Syzyfie: streszczenie, plan wydarzeń, problematyka, bohater historii

Mit o Syzyfie to jedna z najbardziej znanych historii tego rodzaju. Do pojawiającego się w niej motywu kary i wysiłku, który jest z góry skazany na niepowodzenie, nawiązywano potem w licznych utworach literackich, a także w życiu codziennym.

Syzyf: postać z mitu

Syzyf, postać z mitologii greckiej, to król, a zarazem założyciel Koryntu. Miał przyjazne usposobienie i z początku cieszył się sporą sympatią bogów, którzy chętnie zapraszali go na własne uczty. Słabością, która go zgubiła, było nadmierne gadulstwo i skłonność do rozpowiadania tego, co zasłyszał podczas boskich spotkań. Dbał też o swoje państwo oraz jego mieszkańców, którzy nie narzekali na swój los podczas jego panowania. Jednocześnie, bohater okazał się również przebiegły, pomysłowy i odważny, ponieważ nie wahał się stawić czoła rozwścieczonym bogom. Co istotne dla jego losów, składał obietnice bez pokrycia, a także kłamał dla własnych korzyści. Trudno jednak stwierdzić, by był postacią jednoznacznie złą bądź jednoznacznie dobrą, ponieważ jego zalety równoważyły wady.

Mit o Syzyfie: streszczenie

Warto dokładnie poznać mit o Syzyfie – streszczenie powinno ułatwić zapamiętanie najważniejszych informacji i przypomnienie sobie całej historii. Król Koryntu nie miał nigdy powodu, by narzekać na biedę, doskonale opiekował się swym ludem, a także cieszył się sympatią bogów. Uczty w ich gronie były dla niego niemal codziennością. Syzyf miał jednak skłonność do rozpowiadania o tym, co widział na Olimpie. Dopóki nie przekazywał innym istotnych informacji, bogowie nic sobie z tego nie robili, jednak zdarzyło się, że w końcu król nieopatrznie zdradził sekret samego Zeusa. Bóg bardzo się rozgniewał, dlatego za karę wysłał do Syzyfa Tanatosa, będącego bożkiem śmierci. Król Koryntu przewidział jednak ten ruch i zdołał pochwycić, a następnie uwięzić posłańca. Z tego powodu ludzie przestali umierać.

Z czasem Hades zaczął się skarżyć na ten stan rzeczy, więc Zeus zdecydował się posłać po Tanatosa Aresa. Wysłannik bez trudu uwolnił bożka śmierci, na skutek czego Syzyf umarł jako pierwszy spośród ludzi. Nim jednak to się stało, przykazał swej żonie, by nie chowała jego ciała. W wyniku takiej praktyki dusza króla nie mogła zaznać spokoju, dlatego też krążyła wszędzie i rozpaczliwie skarżyła się na swój podły los. Wreszcie została zaproszona do Plutona. Wówczas Syzyf poskarżył mu się na żonę, która nie okazując mu wdzięczności, nie pogrzebała jego ciała. Pluton postanowił okazać litość człowiekowi i pozwolił mu wrócić na ziemię, by ten mógł ukarać żonę za jej przewinienie.

Jak nietrudno wywnioskować, Syzyf ani myślał wracać w zaświaty. Na ziemi zaszył się i długie lata spędził na uboczu, nie rzucając się w oczy. Bogowie mieli na głowie wiele istotnych spraw, dlatego też nie pamiętali o uciekinierze. W końcu jednak nastał moment, w którym przypomnieli sobie Syzyfa. Wówczas wysłali do niego Tanatosa, a ten odciął mu kosmyk włosów, by następnie ponownie ściągnąć jego duszę w zaświaty.

Tam jednak Syzyf nie zaznał spokoju. Za karę kazano mu wtoczyć na górę ciężki głaz. Zapewniono go też, że jeśli tego dokona, będzie mógł powrócić na ziemię. Ucieszony król chętnie przystąpił do pracy, wierząc, że pójdzie mu łatwo i szybko. Niestety, gdy wtoczył kamień niemal na szczyt, ten wyślizgnął mu się z rąk i spadł na samo dno. Sytuacja powtarzała się za każdym razem, a powierzone mu zadanie nie miało końca.

Mit o Syzyfie: plan wydarzeń

Plan wydarzeń mitu o Syzyfie prezentuje się następująco:

  1. Szczęśliwe życie Syzyfa jako króla Koryntu.
  2. Utrzymywanie przyjaznych stosunków z bogami i ucztowanie w ich gronie.
  3. Wydanie sekretu Zeusa.
  4. Wściekłość boga i wysłanie na ziemię Tanatosa w celu uśmiercenia Syzyfa.
  5. Uwięzienie Tanatosa przez króla Koryntu i brak śmierci wśród ludzi.
  6. Uwolnienie bożka śmierci przez Aresa.
  7. Prośba Syzyfa o niegrzebanie jego ciała, skierowana do żony.
  8. Skargi błąkającej się duszy króla Koryntu.
  9. Wydanie pozwolenia Syzyfowi na tymczasowy powrót na ziemię przez Plutona.
  10. Ukrywanie się Syzyfa na ziemi.
  11. Ściągnięcie króla Koryntu w zaświaty przez Tanatosa.
  12. Wymierzenie Syzyfowi żmudnej, niekończącej się kary.

Mit o Syzyfie: problematyka

Wśród mitów jednym z najczęściej powtarzanych i przedstawianych osobom nieznającym wierzeń starożytnych Greków, jest mit o Syzyfie. Warto zauważyć, że historia ta ma bardzo pesymistyczny wydźwięk. Zgodnie z jej przesłaniem, świat, a także sama ludzka egzystencja nie mają sensu, natomiast śmierć jest definitywnym końcem, a nie początkiem czegoś nowego. Bohater otrzymuje karę za roznoszenie plotek oraz liczne kłamstwa. Choć przez długi czas Syzyfowi udaje się uniknąć konsekwencji swoich czynów, to kiedy wydaje mu się, że przechytrzył bogów na dobre, ci pokazują swoją wszechmoc, a on musi odpokutować swoje winy. Nie ma sposobu, by od tego uciec. W micie znajduje się też odniesienie do cykliczności czasu, który nie jest linearny, a pewne sekwencje stale ulegają powtórzeniu.

Syzyf: mit, z którego wywodzą się "syzyfowe prace"

Niewątpliwie trudno o bardziej zapamiętywalną postać ze starożytnych greckich wierzeń niż Syzyf. Mit z jego udziałem stał się nawet początkiem dla popularnego dziś związku frazeologicznego "syzyfowe prace". Odnosi się on do pracy, która nie ma sensu, ponieważ jest niemożliwa do wykonania. Jednocześnie o syzyfowych pracach mówi się wówczas, gdy nie widać końca jakiejś czynności (a właściwie nie można jej do niego nigdy doprowadzić) i od razu wiadomo, że nie uda się dojść do celu. W swoich utworach bohatera mitu przywołał również Albert Camus, uznając go za człowieka absurdalnego.

Zobacz wideo Aplikacje, które pomogą w nauce. Przydatne dla uczniów i studentów
Więcej o:
Copyright © Agora SA