Teatr starożytnej Grecji dzielimy na tragedię, komedię i poprzedzający je dramat satyrowy. Szczyt rozwoju tragedii starogreckiej to V w p.n.e. Tworzyła wtedy wielka trójka tragików ateńskich: Ajschylos, Sofokles i Eurypidesa. Czas ich działalności obejmuje łącznie 80 lat.
Cechy i elementy składowe tragedii:
Komedia starogrecka ukształtowała się w V wieku p.n.e. Była uważana za gatunek opozycyjny do tragedii. Badacze wyróżniają trzy etapy rozwoju komedii starogreckiej: staroattycki, średni i nowy. Za najwybitniejszych autorów komedii uznaje się Arystofanesa i Menandra.
Cechy komedii:
Geneza teatru starożytnej Grecji zazwyczaj jest łączona z obrzędami religijnymi, a konkretnie z kultem Dionizosa, który zaczął przenikać do Grecji z terenów Tracji i Frygii pod koniec XI wieku p.n.e., żeby zagościć tam na dobre na przełomie wieku VII i VII p.n.e. Zbiorowe oddawanie się bakchicznym rytuałom przekształciło się w chór dramatyczny.
Wykształcona forma tragedii wystawiana była w Grecji jedynie podczas świąt związanych z Dionizosem. Początkowo podczas Dionizjów małych (wiejskich), a potem także podczas Dionizjów wielkich - przeniesionych przez urzędników z obszarów wiejskich do Aten. Wystawienie tragedii połączone było z konkursem dramatycznym. Przedstawienia organizowały i finansowały osoby prywatne: był to przywilej, który świadczył o prestiżu.
Schemat teatru greckiego zmieniał się z biegiem lat i rozwojem dramatu, odpowiadając na aktualne potrzeby. Pierwotny teatr grecki składał się jedynie z przestrzeni (orchestra) z ołtarzem (thymele), która ostatecznie przybrała kształt koła. Teatr usytuowany był w pobliżu świątyni, u stoku wzgórza, które tworzyło naturalną widownię wykuwaną w skale (theatron). Przestrzeń przeznaczona dla chóru to orchestra, na której odbywały się śpiewy i tańce. Parados to wejście i wyjście dla chóru. Na początku rozwoju dramatu na scenie występował jedynie chór.
Pojawienie się dodatkowego aktora, a potem kolejnych dwóch wymusiło budowę garderoby - powstał wtedy mały budynek sceniczny (skene), który zaczął pełnić rolę scenografii przedstawienia. W IV-III w. p.n.e. skene była już okazałą budowlą z długą ścianą frontową, bocznymi skrzydłami (paraskenia) i pomostem (proskenion) przeznaczonym na występy aktorów. Miejsce dla chóru, tak jak i jego rola w przedstawieniach, (orchestra) ulegało powolnej marginalizacji, a widownia na zboczu wzgórza uformowała się w amfiteatr otaczający orchestrę półkolem kamiennych ław.
Historia teatru greckiego pokazuje, że ulegał on w miarę upływu czasu, znacznym przekształceniom. Wyróżniamy następujące stadia rozwoju:
Tragedia autorstwa Tespisa zagościła na ateńskiej scenie około 536/5 roku p.n.e. za czasów Pizystrata. To właśnie Tespis wprowadził na scenę pierwszego aktora. Liczbę aktorów powiększył do dwóch Ajschylos, a Sofokles do trzech. Aktorzy występowali w kostiumach o symbolicznym kroju i kolorze, w podwyższającym postać obuwiu (koturny) i peruce (onkos). Aktorzy używali masek, które orientowały widzów w charakterze i wieku postaci, a także wzmacniały głos.