Suchość pochwy - przyczyny
Na wystąpienie suchości pochwy mogą wpływać różne czynniki. Zwykle jest to konsekwencja zbyt małej ilości wydzielanego przez pochwę śluzu, co związane jest z zaburzeniami gospodarki hormonalnej oraz spadkiem wydzielania estrogenu.
Suchość pochwy zwykle diagnozuje się u kobiet w okresie przekwitania - obniżony wówczas poziom estrogenów jest skutkiem zanikania czynności hormonalnej jajników. Jednak na suchość pochwy mogą skarżyć się także kobiety dużo młodsze, najczęściej w połogu czy w czasie karmienia piersią.
Innymi czynnikami wpływającymi na suchość pochwy są:
- nieprawidłowości w budowie ścianek macicy,
- stosowanie nieodpowiednio dobranych środków antykoncepcyjnych,
zażywanie leków, np. antybiotyków, które wysuszają śluzówkę pochwy, środków na nadciśnienie czy leków moczopędnych, - infekcje dróg rodnych - tak grzybicze, jak i bakteryjne,
- zabiegi wykonane na narządach rodnych,
- kondycja fizyczna i psychiczna: depresja, stres, przemęczenie, osłabienie,
- choroby, takie jak cukrzyca czy niewydolność nerek,
- alergie na substancje chemiczne znajdujące się we wkładkach higienicznych, produktach do higieny intymnej czy środkach piorących,
- bodźce psychiczne, które mogą hamować nawilżenie pochwy, takie jak brak gotowości psychicznej do współżycia, lęk przed zajściem w ciążę, krótka gra wstępna, zahamowania, a także ból przy stosunku.
Suchość pochwy - objawy
Najczęstszym objawem suchości pochwy jest dyskomfort w trakcie stosunku seksualnego. Przypadłość sprawia, że pochwa jest narażona na otarcia i urazy, ponieważ jej nabłonek jest cieńszy i bardziej suchy. Suchość pochwy zaburza współżycie i obniża libido, może prowadzić do zaburzeń funkcji seksualnych.
Jednak przypadłość ta wiąże się z wieloma innymi dolegliwościami, może mieć też przykre powikłania i konsekwencje. Suchość pochwy wywołuje bowiem pieczenie, świąd i podrażnienie pochwy, co wiąże się z dyskomfortem uniemożliwiający normalne funkcjonowanie. Ból podczas chodzenia, uczucie ucisku w pochwie i podbrzuszu, częste parcie na mocz, upławy oraz krwawienie to tylko niektóre z nich.
Suchość pochwy - leczenie
To nie tylko nieprzyjemna dolegliwość. Nieodpowiednio bądź w ogóle nie leczona wpływa na komfort życia we wszystkich aspektach. Suchość pochwy można i trzeba leczyć. O metodzie terapii decyduje lekarz. Jej wybór zależy od przyczyny dolegliwości. I tak o ile kobiety w okresie menopauzy mogą rozpocząć hormonalną terapię zastępczą lub stosować preparaty z estrogenem (krążki, globulki, tabletki, kremy), o tyle młodsze pacjentki mogą zdecydować się na leczenie objawowe (zwłaszcza podczas stosunku płciowego) i sięgać po preparaty nawilżające, dostępne w aptece.
W przypadku infekcji leczy się partnerów środkami miejscowymi i czopkami, konieczne jest też przywrócenie właściwej flory bakteryjnej pochwy. Podstawą jest prawidłowa higiena intymną (w tym stosowanie płynów o neutralnym i kwaśnym pH). Warto zrezygnować z używania tamponów, a także perfumowanych wkładek czy środków do higieny intymnej. Bardzo ważne jest nawadnianie organizmu oraz racjonalna dieta bogata w fitoestrogeny, czyli substancje roślinne przypominające kobiece hormony.
U kobiet w okresie połogu i mam karmiących piersią suchość pochwy znika samoistnie. Jeśli przyczyna dolegliwości ma podłoże psychiczne, konieczna jest konsultacja psychologiczna lub seksuologiczna.
Suchość pochwy - powikłania. Dyspareunia
Gdy suchość pochwy dokucza kobiecie długo, nie jest łagodzona i leczona, może prowadzić do wielu powikłań, zarówno natury fizycznej, jak i psychicznej. Mowa o nawracających stanach zapalnych, jak i dyspareunii, która jest zaburzeniem funkcji seksualnych, objawiających się bólem w trakcie kontaktu seksualnego.
Dyspareunia może być związana nie tylko z suchością pochwy i wpływającymi na nią czynnikami, które obniżają komfort życia i odbierają przyjemność z kontaktów intymnych. Jej innymi przyczynami mogą być także wady anatomiczne czy zmiany w narządach rodnych, a także traumatyczne przeżycia.
Dolegliwość ta najczęściej jest uleczalna, wystarczy określenie jej przyczyny i zastosowanie odpowiedniego leczenia. Aby uporać się z problemem, należy udać się do ginekologa. Na czas terapii, aż do wyeliminowania objawów wywołujących dyspareunię, zaleca się wstrzemięźliwość seksualną.
Przeczytaj także:
