Ten, ten! - wołała kaczka Katastrofa, machając skrzydełkami - Taki kolorowy! A może tamten, ze zdjęciami? - pytał pies Pypeć. Nie! - bzyczała mucha Bzyk-Bzyk i wciąż nic nie było wiadomo.

Hura, hura! - zawołała kaczka Katastrofa, podskakując na łóżku - Hura, hura!

Wiatr szarpał drzewa za oknem, jakby się z kimś założył, że tego jednego dnia pozrywa wszystkie liście. Pana Kuleczki nie było. Mucha Bzyk-Bzyk spała na lampie. Kaczka Katastrofa najpierw narzekała, że się nudzi, a potem zaczęła szukać czegoś w...

Nogi mnie bolą! - zajęczała kaczka Katastrofa.

W prawo - powiedział pies Pypeć. W lewo - powiedziała natychmiast kaczka Katastrofa.

Myślę, że to taki mały wulkan - powiedziała kaczka Katastrofa, pochylona nad niewielkim kopczykiem ziemi, który tajemniczym sposobem pojawił się na środku parkowego trawnika.

I żyli długo i szczęśliwie - powiedział Pan Kuleczka i odłożył książkę. - To już koniec.

Pan Kuleczka, pies Pypeć, kaczka Katastrofa i mucha Bzyk-Bzyk szli do parku. Słońce przygrzewało z ochotą i można było mieć nadzieję, że wiosna przyszła już na dobre. Nawet Pypeć prężył się w jego promieniach, jakby był jakimś kotem, a nie...

Wiosna, wiosna, wiosna ach, to ty - podśpiewywał Pan Kuleczka, krojąc cebulkę na drobne prawie przezroczyste kawałeczki.

Ale on jest jeszcze całkiem dobry - powiedział trochę zdziwiony pies Pypeć.

Bziiiiie! - wydusił z siebie pies Pypeć.

Kra, kraaaa! - wołała kaczka Katastrofa, biegnąc z rozpostartymi skrzydełkami.

A może w tym roku w ogóle nie przyjdzie? - powiedziała kaczka Katastrofa.

Sto lat, sto lat! - śpiewała głośno i wesoło kaczka Katastrofa. Nic dziwnego - właśnie dziś były jej urodziny.

Nie! To niesprawiedliwe! - zawołała kaczka Katastrofa - Dlaczego można zjeżdżać tylko z góry na dół, a pod górę trzeba podchodzić?

Pies Pypeć chodził w tę i z powrotem przed zielonymi drzwiami, za którymi zniknął Pan Kuleczka z kaczką Katastrofą.

Pan Kuleczka, kaczka Katastrofa i pies Pypeć stali nad rzeką i wpatrywali się w wodę. Mucha Bzyk-Bzyk latała w pobliżu i próbowała zaprzyjaźnić się z jakąś ważką. Ważka była wyraźnie większa i nie bardzo chciała.

Szerszy pędzel byłby chyba lepszy - powiedział z namysłem pies Pypeć.

Dziwne - powiedział pies Pypeć podczas porannego mycia - ktoś włożył korek do umywalki.

Które to piętro? - zapytał pies Pypeć. Siódme - odpowiedział nieco zasapany Pan Kuleczka zza kwiatów. - Ale nie martw się - dodał - pojedziemy windą.

Pies Pypeć i kaczka Katastrofa siedzieli w fotelach i patrzyli w okno. Mucha Bzyk-Bzyk bezgłośnie łaziła po szybie. Byli sami. Robiło się ciemno, ale nikomu nie chciało się ruszyć, żeby zapalić światło. Na drzewie za oknem nie było jeszcze liści i...

Właściwie to nie ma sensu - powiedziała kaczka Katastrofa.

Porządek, porządek to wróg zwierządek - mruczała kaczka Katastrofa.

Było zimno. Pypciowi marzły łapy, kaczce Katastrofie dziób, a Panu Kuleczce uszy. Tylko Bzyk-Bzyk nic nie marzło, bo jak zwykle w zimie siedziała sobie schowana w kieszeni Pana Kuleczki i smacznie spała.

Słyszałem, że są podobno niedobre na pamięć - powiedział pies Pypeć. - I masło też.

Nożyczki! - powiedziała kaczka Katastrofa takim tonem jak lekarz, który przeprowadza nadzwyczaj trudną operację. Pies Pypeć, pochylony nad kolorowymi papierami, przesunął nożyczki w jej stronę.

Było późno. Zazwyczaj o tej porze wszyscy już spali. Było cicho, ale nie całkiem. Z trawy dochodziło koncertowanie świerszczy, a z krzewów od czasu do czasu odzywał się jakiś ptak, który najwyraźniej wolał śpiewać nocą. Może w dzień się wstydził?...

Było ciemno, ciepło i cicho. Tylko zza uchylonego okna dochodził czasem z oddali stłumiony szum przejeżdżającego samochodu. Pies Pypeć przewracał się z boku na bok i próbował gonić sen. Muszkę Bzyk-Bzyk dawno już położyli spać. Kaczka Katastrofa od...

Katastrofciu - wołał Pan Kuleczka - nie odchodź tak daleko! Pypeć, chodź tutaj! Bzyk-Bzyk! Bzyk-Bzyk! No, gdzie ona jest?

Wiecie, co jest potrzebne do latania? - zapytał Pan Kuleczka.